Het vertraagde verhaal van een vertraging ....

En hier is het dan, mijn aparte verhaal over de vertraagde vlucht...

Woensdag 17 augustus zou ik terugvliegen naar Bonaire. Leo moest al eerder naar het vliegveld, want hij zou omstreeks de middag via St. Maarten naar Saba gaan. Ik zou tegen 12.30 uur opgehaald worden door Margreth, de collega van Leo, om mij naar het vliegveld te brengen. De ochtend nog even genoten van de kamer met airco en heel rustig mijn koffer en handbagage gepakt en ondertussen genoten van tv-series uit de jaren 80. Lang leve Youtube!

Margreth was al om 12.15 uur bij het hotel en zo was ik mooi op tijd op het vliegveld. Dat vind ik fijn, want ook al is het vliegveld nog zo klein, het voelt vooraf beter. Want wanneer je eenmaal heel ruim op tijd bent, is het vooral saai om te moeten wachten in een vertrekhal, die de duiding hal echt niet verdiend. Maar gelukkig deed de airco het hier goed en was er enige bedrijvigheid. De securitycheck van de koffer werd door de medewerksters zelf uitgevoerd, daar het apparaat stuk was. Deze dames hadden met glans de training klantvriendelijkheid doorlopen, want ze lachten vriendelijk, waren niet kortaf, kortom zeker een 8! Ook het inchecken ging goed, al vond ik de vraag: Moet uw koffer ook mee naar Bonaire ? wel wat gek! Ja, natuurlijk lieverd, die gaat gewoon met mij mee hoor! Ok geen probleem... En toen begon het wachten... een paar locals hadden plezier met elkaar, altijd leuk om te zien, een andere reiziger was druk met twee telefoons. Een andere meneer, duidelijk Amerikaans, was ook druk met heen en weer lopen, omkleden, bellen, vragen wanneer het vliegtuig kwam, niet blij kijken en ga zo maar door. En daar het mobiele netwerk van mijn prepaid kaartje geen bereik had op Statia en er ook GEEN wifi was op het vliegveld, bleef er voor mij niet veel meer over dan de meegebrachte Libelle lezen, een spelletje Candy crush op de I-pad en het begluren van de medereizigers. Want wat er ook gebeurde, geen vliegtuig dat landde.... En boarden was om 14.00 uur nog steeds geen feit. Gelukkig mochten we toen wel door de security en daar was ik het bonnetje van de airporttax vergeten.. Was in de tas blijven zitten. Maar ook deze dames hadden glansrijk de training klantvriendelijkheid doorlopen, want de mevrouw zei meteen: oh het bonnetje zit zeker in uw tas (die inmiddels door het scanapparaat ging...) Ja mevrouw...Prima, dan geeft u het zo even. Altijd fijn, natuurlijk mocht ik door en mochten we met zijn allen wachten op het vliegtuig, dat nog steeds NIET geland was...

Maar om 14.45 uur gingen we eindelijk de lucht in, om vervolgens na een kwartiertje te landen op St. Maarten. De vlucht vind ik nog steeds redelijk spectaculair, want je vliegt niet zo hoog en de aanvliegroute voor de landing is geweldig! Je vliegt, voor je gevoel, rakelings over het strand om vervolgens al snel te landen. En de transfer via de security ging voor mij vlekkeloos, voor de genoemde amerikaan een stuk minder, daar werden de flesjes water, shampoo en mondwater allemaal ingenomen... en de lieverd was van zichzelf al geen zonnetje...
Maar ik heb er verder geen aandacht aan besteed en doorgestoomd naar de verdieping waar de gate was van mijn vlucht. Controlfreak als ik ben, verken ik altijd graag waar ik moet zijn, zodat ik mijn mogelijkheden tot shoppen kan inschatten. Natuurlijk was de gate waar ik moest zijn, het verst weg van allemaal...Maar dat gaf niet, ik moest toch eerst even wat te eten scoren, wat jah je weet niet wanneer je weer eten krijgt (ja soms weet ik dingen, zal blijken..).
En toen ik aan het smullen was van een redelijk gezonde maaltijd, werd ik aangesproken de echtgenote van een medestudent Papiamentu. Zij was op Statia geweest vanwege haar werk, zij werkt ook voor de Nlse overheid. We wisselden enkele wetenswaardigheden uit over onze privesituatie en spraken af elkaar te zien bij de Gate. Dus toen ik klaar was met eten en op weg ging naar de Gate, zag ik de kennis al staan bij een van de informatieschermen, waarop stond dat onze vlucht naar Curacao vertraging had en zeker anderhalf uur.. Dat betekende voor mij op dat moment al bijna zekerheid over het niet halen van de aansluitende vlucht.. Maar mijn nieuwe reisgenote was nog in de overtuiging dat zij vanaf Curaçao, via Aruba naar Bonaire zou vliegen. Controlfreak als ik ben, wist ik al bijna zeker dat die vlucht zeker niet zou vliegen, want mijn vlucht naar Bonaire was al vervroegd. Daar was ik die morgen achter gekomen, door mijn zucht naar controle over mijn situatie. Inmiddels was de gate gewijzigd naar de gate aan de andere kant van het gebouw, dus liepen we gezamenlijk op. Gelukkig is het vliegveld van St. maarten niet zo groot als Schiphol, dus waren we snel over. Daar zat alleen een mevrouw in een rolstoel te wachten en verder waren wij de enige die inmiddels op de hoogte waren van de gatewijziging, tenminste zo leek het. En zet twee dames bij elkaar, die elkaar aardig vinden en tijdens het gesprek ook nog eens dezelfde humor blijken te hebben, het recept voor een gezellige avond. Maar ook tijd voor serieuze gesprekken en het lezen van een boek en de broodnodige candy-crushspelletjes. Langzamerhand liep de vertrekhal bij de gate vol en mijn deelgenote vertelde dat de een groot deel van de eilandsraad en de gezaghebber van Bonaire ook gestrand waren op St. Maarten. Zij hadden een paar dagen workshops gehad op Saba en met waren met dezelfde vlucht als mijn lotgenote teruggevlogen naar St. Maarten.
Ik wist nu in ieder geval dat ik me in voornaam gezelschap bevond...
Omstreeks 19.00 uur landde ons vliegtuig en mochten we al best snel boarden met open seats: Dus de eerste de beste plek gaan zitten die vrij was. En let op: de mevrouw in de rolstoel zat nog steeds te wachten, de arme ziel… Maar ik kon nu gezellig naast mijn reisgenote gaan zitten en wij konden doorgaan met ons gesprek en grapjes makend over hoe wij de gemiste vlucht zouden pareren. Kortom, ik heb zelden zo'n gezellige vlucht gehad. Inmiddels was mijn reisgenote er achter dat haar vlucht ook zeker gemist zou worden en dat we beide in dezelfde schuit zaten, namelijk ZEKER onze vlucht missen... En ja hoor na landing op Curaçao werden alle reizigers richting Bonaire verzameld en linea recta naar de bagageband gebracht. Goddank kwamen onze koffers er al snel aan en onze volgende gang was naar de balie, waar inmiddels alle belangrijke personen van Bonaire al verzameld waren. De makamba's (duiding voor witte NLers), wij dus, hielden ons bescheiden op de achtergrond, want het zou vast goed komen. Terwijl iedereen om ons heen steeds chagrijniger werd, werden wij steeds meliger...En dat hielp toch om de stemming erin te houden. Want wie kan mijn stralende lach nu niet weerstaan en ook mijn reisgenote was zeer innemend naar de andere deelgenoten toe. Het heeft nu eenmaal geen zin om de mevrouw van Insulair bij de enkels af te branden, zij heeft niet voor de vertraging gezorgd, haar werk is ervoor zorgen dat wij een hotel en vervoer naar het hotel krijgen. Wij hadden al heel snel beide een voucher voor een single room, maar de belangrijke mensen van Bonaire werden met zijn drieën op een kamer gezet, gemengd en elkaar niet kennend. Daar zou ik ook niet mee akkoord gaan. Ondertussen kreeg iemand uit het verzamelde gezelschap een telefoontje waar deze persoon duidelijk van schrok. Het was wel duidelijk dat het een telefoontje was waar je niet op zit te wachten. Meteen werd overlegd met de gezaghebber. De gezaghebber is, zeg maar, de burgemeester van het eiland. Hij bood meteen zijn hulp aan, maar de betrokken instanties waren inmiddels al ingeschakeld.
Al snel bleek het te gaan om een incident waarbij een agent neergeschoten was tijdens het opvolgen van een melding van diefstal uit een woning. Vreselijk, vooral ook omdat nog geen 15 minuten na het telefoontje het nieuws al op Facebook stond. En ook al wisten we met zijn tweetjes nog steeds goede moed te houden, het gebeuren op Bonaire had een enorme impact op ons allemaal. Want de agent was in eerste instantie nog in leven, maar is uiteindelijk aan zijn verwondingen bezweken. Het is allemaal ook in het nieuws geweest in NL, dus de meeste mensen zullen ervan gehoord hebben. Ondertussen schoot het allemaal nog niet zo op met de verdeling van de hotelkamers en heeft een goede ziel nog geprobeerd om andere hotels te regelen voor iedereen, maar de inzet heeft niet mogen baten en werd niet geheel op waarde geschat...waardoor de goede ziel dacht: Hasta la Pasta, te mañan!
En uiteindelijk kwamen we na bijna 3 uur wachten op het vliegveld op onze hotelkamer aan... zonder eten of drinken te hebben gekregen.. om vervolgens om half 5 weer uit je bedje te moeten omdat de taxi om half 6 klaar stond.
Enigszins brak van de korte nacht en de lange reisdag, stond ik toch fris en fruitig klaar, ruim op tijd in nog schone kleding (want zo blijkt dat het dus heel goed is om altijd iets meer kleding dan nodig mee te nemen..). en danki dios! we hadden de eerste vlucht terug naar Bonaire. Daar waren we allemaal blij om. Ik weet zeker, ik heb nieuwe vrienden gemaakt ;-))... Al was het maar om mijn lieve snuitje, glimlach en positieve inzet.

De moraal van het verhaal: Natuurlijk is het echt niet leuk om vertraging op je vlucht te hebben, waardoor je de aansluiting mist naar huis. En helaas met Inselair is het meer regelmaat dan uitzondering. En ook helaas hebben we voor de meeste vluchten binnen de regio geen andere keuze. Dan is het bandje dat elke keer in het vliegtuig afgedraaid wordt: thanks for chosing Inselair... in ieder geval hilarisch te noemen. Maar nu met de dramatische gebeurtenis op Bonaire, voor iedereen, is het ongemak van een vertraging maar relatief. Want nu is daar een echtgenote, die met haar overleden man naar Nederland moet vliegen voor forensisch onderzoek en daar ook de uitvaart zal plaatsvinden. Deze mensen waren bijna 30 jaar bij elkaar, heel bewust bezig met een toekomst op Bonaire, met het werk bij de politie, maar ook een eigen bedrijf en nu is dat opeens allemaal voorbij omdat iemand gemeend heeft een vuurwapen te moeten gebruiken bij een overval. Dat is heel verdrietig.
http://www.bonaire.nu/2016/08/18/politieagent-doodgeschoten-op-bonaire/
http://www.bonaire.nu/2016/08/20/bonaire-neemt-afscheid-omgekomen-agent-ferry-bakx/

De andere kant van het verhaal is, dat ik geleerd heb dat het goed is in dit soort situatie op zoek te gaan naar iemand waarmee je je angsten en onzekerheden kunt delen (inzake de vertraging en zo) Dat is zo stressverlagend en humoristisch (wanneer je met mij bent) dat het uiteindelijk allemaal niet zo erg is en je leert er altijd van. En ik heb ervan geleerd dat het uiteindelijk allemaal wel weer goed komt en dat ik de positieve kant van elke gebeurtenis wel kan vinden.

Nou lieve mensen ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhaal

Update: 5 september: De daders zijn zeer waarschijnlijk gepakt, wat een zucht van verlichting over het eiland deed gaan. Het afscheid van de politieagent op weg naar het vliegveld was hartverwarmend, daar veel inwoners de moeite hadden genomen langs de weg de laatste eer te bewijzen. Ook de stille tocht op de dag van de begrafenis van de politieagent (die met de nodige ceremonie is begraven in Nederland) was fijn om te zien omdat de stoet bestond uit een ruime selectie van alle bewoners die gebroederlijk naast elkaar liepen.
http://www.bonaire.nu/2016/08/31/5-aanhoudingen-onderzoek-woningoverval-en-moord-zaak-drum/