Het leven van een expat is nooit saai

Bon Tardi lieve lezers,

Mensen die ons beter kennen, weten dat we in wezen eigenlijk hele saaie mensen zijn... We zijn van de regelmaat: eten elke dag op dezelfde tijd, gaan op tijd naar bed, gaan het liefst op vakantie naar Duitsland en houden van gezelligheid met mensen om ons heen.

Zo anders kan het gaan, wanneer je besloten hebt je leven tijdelijk op Bonaire door te brengen. En daar komt de eerste verrassing al, was het in eerste instantie voor 2 jaar, inmiddels heeft Leo bijgetekend voor nog een jaar erbij en komen we pas eind december 2017 definitief terug naar Nederland. Dat wisten we al een tijdje, maar nu is alles zo goed als rond en dus kunnen we het openbaar maken. We zitten nog ruim 16 maand op Bonaire. En dat is goed nieuws voor sommige familieleden die de vliegangst nog moeten overwinnen...

Op 3 augustus is er zoveel regen op Bonaire gevallen, dat er heuse overstrominkjes waren. Het ging echt de hele ochtend flink door, tenminste bij ons, want mensen die voorbij het vliegveld woonden hebben niet veel meer dan een licht regenbuitje gehad..

Op 5 augustus trouwden onze lieve vrienden Bertus en Anke met elkaar. Helaas waren we niet in de gelegenheid om lijfelijk aanwezig te zijn op de bruiloft, maar dankzij alle moderne middelen konden we via FaceTime op VIPplekken toch het officiële gedeelte meemaken. En dat is leuk, want de camera stond gericht op de lieve snuitjes van het prachtige bruidspaar, waardoor je EN persoonlijk contact met hen had, maar ook nog eens van de zijde van de ambtenaar van de burgerlijke stand mee kon maken. Wat bijzonder en gewoon geweldig. Wanneer maak je dat mee, dat je op zulk intieme wijze een huwelijksvoltrekking mee mag maken. Ik moest uiteindelijk wel een traantje wegpinken, want het is heel fijn om het mee te kunnen maken op deze wijze. Maar eigenlijk wil je er echt bij zijn. Leo en ik hebben nog wel voor een stukje gezorgd, zo zijn wij! We hebben een filmpje opgenomen, waarin we ons, zelf ingezongen lied: Omdat ik zoveel van je hou” playbacken. Het werd op prijs gesteld door het lieve bruidspaar.. Wij hebben er ook veel plezier aan beleefd.

Op 7 augustus mocht ik Leo uitzwaaien op het vliegtuig, want het was weer tijd voor zijn reis naar de bovenwinden. Maar deze keer zou ik hem volgen. Ik was al op Saba geweest, maar nu zou ik hem nareizen naar Statia. En zo gezegd zo gedaan. Op vrijdag 12 augustus om 6.15 uur werd ik stipt naar het vliegveld gebracht door buurman Hans en vloog ik op tijd naar Curacao. Daar aangekomen, kwam ik er al snel achter dat mijn aansluiting naar St. Maarten een vertraging had opgelopen van ruim een uur. Maar dat mocht nog geen probleem zijn, daar ik nog wel ruimte had bij de overstap. En inderdaad, de vlucht was niet zoveel vertraagd en ik kon nog "makkelijk" de aansluiting pakken naar St. Eustatius (Statia). En omstreeks 14.00 uur landde ik veilig en wel op Statia. Ik vind het wel heel leuk om te ervaren dat de vliegreis (stijgen, landen, vliegen, turbulentie) me geen enkele stress meer geeft, maar alle gedoe eromheen nog steeds wel. De bijscholing klantvriendelijkheid bij de Douane/security heeft inmiddels ernstige vertraging opgelopen, dus durf ik alleen maar vriendelijk te lachen en meteen alle orders op te volgen om ervoor te zorgen dat zij geen aanleiding hebben mij uit de rij te pikken...En de transfers van de koffers, gaat dat wel goed ? (na de reis van het eigenzinnige laptopkoffertje zeker).. en de 1000 checks... heb ik mijn paspoort, heb ik de boardingpas, WAAR is mijn telefoon...enzovoort...Maar goed, ik was Safe and sound geland op Statia, alwaar de bijscholing klantvriendelijkheid inmiddels wel door de medewerkster bij de paspoortcontrole was gevolgd, want deze dame was echt allervriendelijkst. Vervolgens kon ik mijn lieve Leo met een zoen begroeten, (want ja aankomsthal is er niet echt op Statia) en moest ik even wachten op de koffer. Nee geen bagageband, maar een soort van hele grote vensterbank waarop de koffers werden geplaatst. En zo was ik op Statia. Mijn eerste indruk was : wel groen, maar veel achterstallig onderhoud. Ons hotel staat aan de voet van de Quill: Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van Statia. De geïmplodeerde vulkaankrater, nu inmiddels prachtig begroeit en binnenin de krater moet het ook prachtig zijn. Ik ben daar niet geweest, daar een opleiding tot klimgeit helaas niet in het pakket zit, waardoor bezoek aan de quill voor mij niet mogelijk is.
In het hotel werd ik alleraardigst ontvangen door Alicia, de Amerikaanse beheerster van ons verblijf en drie stokoude honden....Onze kamer was heerlijk ruim, met uitzicht op de tuin. Leo ging nog even aan het werk en ik heb gebruik gemaakt van de gelegenheid om even te rusten en op te frissen. Daarna ben ik naar beneden gegaan om de WiFi code te vragen (1e levensbehoefte wat mij betreft...) en een gezellig gesprek te hebben met Alicia. En toen kwam Leo ook terug van zijn werk.
Ons eerste diner was bij Oceanview. Ik had er al veel over gehoord, maar ik kon me niet echt een beeld vormen. Maar Oceanview heeft....uitzicht over de oceaan...Echt prachtig, zeker met zonsondergang. We keken uit over Fort oranje, ook prachtig. Ik voelde me echt even in het paradijs. We hebben conch gegeten, dat zijn de weekdieren uit de grote schelpen. Ik vond het lekker. De volgende dag hebben we samen Statia een beetje ontdekt. We zijn naar Fort de Windt geweest. Van het fort is zo goed als niet meer over, maar je kijkt uit op St. Kitts. St. Kitts is het eiland waar de Rich and famous naar toe gaan, het ligt naast St. Barths. Gek hoor, om uit te kijken naar het eiland, waar de Kardashian's (ja ik heb mijn oppervlakkige kanten) en andere beroemde mensen van een luxe boot in het water zijn gedoken. En wij kijken daar naar! Ongelofelijk.. S'middags hebben we lekker geluncht bij Old Gin's house en uiteindelijk zijn we daar ook beland voor het diner, omdat het restaurant wat Leo in gedachten had, niet meer open was. Ook een prachtige locatie. Het etablissement ligt onderaan fort Oranje, met dan ook weer Oceaan-aanzicht en lekker eten! De volgende dag hebben we de Botanical garden bezocht. En ook al is de tuinman alweer ruim 8 maand vertrokken, toch zag de tuin er redelijk uit. We hebben officiële tuinen in slechtere conditie gezien. Statia heeft veel last van een onkruid, een soort winde, die zich over alles uitwoekert wanneer het niet bestreden wordt. Het ziet er wel mooi uit, maar toch niet goed voor de inheemse plantensoorten. s' Avonds hebben we geit gegeten bij Frankie's, de favoriete bar van Leo. En we hadden geluk! Het was Karaokenight! Nou dat hebben ze geweten hoor, Leo en ik gingen helemaal los...Totdat we natuurlijk de microfoon over hebben gegeven aan andere zangers. Ik heb nog even gedanst met de colombiaanse kokkin en men was onder de indruk van mijn voeten-en heupwerk.
Op maandag moest Leo aan het werk, dus was ik op mezelf aangewezen . Ik heb het centrum van Statia ontdekt en ik moet bekennen... Ik vind Statia leuker dan Saba. Statia heeft zoveel meer historische gebouwen en het Caribische gevoel is hier zo aanwezig. Het sappige engels wat hier gesproken wordt, mensen zijn echt heel aardig en open. Ja, de gebouwen staan er soms heel verdrietig bij, maar draagt wel bij aan de charme van het eiland. Wellicht zou het goed zijn, wanneer de bevolking gezamenlijk de schouders eronder zouden zetten en het eiland als toeristische trekpleister zouden maken. Maar aan de andere kant...het eiland heeft 3000 bewoners... dan wordt de opdracht heel uitdagend, bovendien kan het karakter aangetast worden van het mooie eiland. Een dilemma....
Maandagavond zijn we samen naar een collega van Leo en haar gezin geweest. En hoe toevallig... ze had logees uit: Deventer. Hilarisch. Leo heeft gitaar gespeeld, we hebben samen gezongen. De heer des huizes had maar liefst 2 sopraansaxofoons, dat schept een band! Ik heb het even geprobeerd, maar was niet goed voorbereid. Het was echt een hele leuke avond! Het is altijd bijzonder wanneer samen muziek gemaakt wordt. Het was ook grappig, het zoontje van de collega was een stoer jochie van een jaar 8/9, maar toen All of me van John legend werd gespeeld, gaf hij een performance, geweldig! Hij had EN een mooie stem, maar wist ook wat optreden was. Ook de dochter (waarvoor we eigenlijk kwamen, maar die toch niet geoefend had op haar gitaar) kon mooi zingen en hield duidelijk van in het voetlicht staan en optreden.
Dinsdag kreeg ik de Grand-tour door het hotel (wat eigenlijk een Bed and Breakfast is) door Alicia en hebben we nog gezellig met elkaar gesproken. S'avonds zijn we uit eten geweest met collega's en 2 Nederlandse echtparen die op het eiland wonen. De mannen zijn beide oud-marinier en geven les op de middelbare school op Statia. En toen was het al weer woensdag! . Voor Leo de reisdag naar Saba, voor mij de reis terug naar huis, Bonaire.
Mijn vinkje op de bucketlist van Caribische ervaringen van mijn eerste vliegtuigvertraging met een bijna bizarre wending…daarover in een apart blog meer. Uiteindelijk was ik donderdagmorgen omstreeks 7.30 uur weer op Bonaire, met al mijn bagage en de vriendelijke buurman Hans die zo vriendelijk was mij op dit tijdstip op te willen halen! Donderdag was vooral de dag van boodschapjes halen, slapen, wat dingetjes regelen en uiteindelijk maar gewoon weer slapen…want ik was echt moe. Vrijdag begon voor mij als alle andere vrijdagen, boodschapjes doen, wassen, vouwen en verder met mijn nieuwe verslaving: romantische films kijken op Youtube. S’avonds lekker op de porche met een windje door mijn haar en een wijntje naast mij.. Toen zag ik vanuit mijn rechterooghoek plotseling een beest op 4 poten en een lange staart mijn kant op huppelen!!... Ik schrok me dood! EEN RAT, dus wat kan een damsel in distress anders doen dan een luide gil slaken… Juist Dat heb ik gedaan; vervolgens schrok de rat zich dood en maakte rechtsomkeert en vluchtte het terras af de mundi in… Het heeft even geduurd voordat mijn hart weer de normale slag had gevonden… Mi dios, waarom altijd wanneer mijn redder in nood 800 kilometer van mij verwijderd is.. Uiteindelijk moest ik toch een keer naar bed… Daar bleek een mug te zitten, maar een hardnekkige, dus het verschrikkelijke muggenracket moest er zelfs bijkomen.. Maar wacht nog een mug… weer vermoord… en opnieuw een mug! Wat? Waar komen al die muggen vandaan? Bleek dat ik s’avonds met mijn slaperige hoofd de deur naar het terras wel open had gedaan, maar niet de hordeur erin… Jah dan blijf je aan de gang. Toen ik dat probleem had opgelost, waren de muggen ook snel uitgeroeid. De volgende ochtend de laatste boodschapjes gehaald, ik was klaar voor de terugkomst van Leo… Lekker de voordeur open en de deur naar terras zodat alles goed kon doorwaaien…
Op een gegeven moment hoorde ik een vreemd geluid! Ik liep de voordeur uit en daar zag ik een hele zwerm bijen (zoals later bleek). Opnieuw kon ik niet anders dan een luide kreet slaken en heel snel de voordeur sluiten……Ik weet niet wie het wel eens mee heeft gemaakt, maar echt niet leuk hoor: een zwerm bijen bij je huis… Ik kon niet anders bedenken wat te doen, dan een paniek-app naar onze vriend Tony te sturen (die is namelijk ook van de ongediertebestrijding, ja hij kan alles) met als inhoud HELP en een foto van de situatie. Hij beloofde, zo snel als hij kon te komen, uiteindelijk heeft hij het bijenvolk bespoten met gif (ja schandalig wellicht, maar ik heb liever geen bijenvolk in de buurt). En het lijkt effectief…ik zag dat er nog best veel bijen onder het houtwerk konden wonen, want hele groepen vlogen met groot gezoem weer weg. Nu zit er nog een kleine harde kern op de muur (onder het houtwerk kan niet meer), maar binnenkort zal dat ook opgelost zijn verwacht ik. En dan moest het nog avond worden… en Leo was inmiddels al op St. Maarten gearriveerd, maar had met dezelfde vlucht naar Curaçao ook vertraging. Maar gelukkig minder dan ik had en de vlucht naar Bonaire heeft even gewacht…. Zodat ik mijn man om 21.15 uur weer liefdevol kon begroeten. Zoals jullie kunnen begrijpen hebben we de zondag gebruikt om weer even bij te komen van alle avonturen…

Ik wens jullie bonochi en een fijne week en veel plezier met de vertragingsblog.